Rusya’nın Ukrayna saldırısı 24 Şubat’ta başladı ve kısa süre içinde Rus güçleri ülkenin başkenti Kiev kapılarına kadar dayandı. Irpin şehri de Kiev’e bağlı önemli yerleşim alanlarından bir tanesi ve Rus ordusu ile Ukrayna askerleri arasında çok yoğun çatışmalara sahne oldu.
Rusların çekilmesiyle neredeyse harabeye dönen şehirde barut kokusu baharın bütün heyecanını ve canlılığını bastırıyor. Savaş boyunca şehirde bütün olan bitene şahitlik eden ve bombardımanlardan sağ kurtulmayı başaran 67 yaşındaki Lesia Gerasimenko, yaşadıklarını anlatırken boğazı düğümleniyor.
K24’e konuşan Gerasimenko, hayatı boyunca hiçbir zaman böyle yıkıcı bir korku yaşamadığını şu sözlerle ifade ediyor:
“Ben savaş başlayınca Irpin’den hiç çıkmadım. Rus tankları bu gördüğünüz ormanın içerisinde neredeyse 50 metre yakınımızdaydı. Günlerce buradan etrafı bombaladılar. Yakınlarımızda Romanivka diye bir köy var. Birçok kişi o köy üzerinden Buça ve Gostomel’e kaçtı. Köprü patlatıldığı için de insanlar suyun içinden karşıya geçmek zorunda kaldılar. Çıkabilenler bir şekilde hayatlarını kurtardı. Sonrasında burada günlerce süren bombardımanlar öyle bir korku yarattı ki bizde, daha önce hiç böyle bir korku yaşadığımı hatırlamıyorum.”
Lesia Gerasimenko, haftalarca bombardıman altında kalan ülkesi ve şehrinde tek uğraşının radyo dinlemek olduğunu belirtiyor. Dünyayı ve savaşın seyrini radyo üzerinden takip ettiğini belirten Gerasimenko, Kürdistan’ı da yakinen takip ettiğini ve özellikle yaşadıkları savaşlar ve bombardımanlardan dolayı Kürdistan’ı kendi ülkesi Ukrayna’ya çok benzettiğini söylüyor:
“Radyo dinlerken Türkiye’nin Kürdistan’da yeni bir harekât başlattığını duydum. Bu bilgi ne kadar doğru bilmiyorum. Doğrusu ben Kürt halkını çok seviyorum. Savaş çok kötü ve yıkıcı bir şey! Umarım bu haber doğru değildir. Kürtlerin Türkiye, Irak, İran ve Suriye’de yaşadığını biliyorum. Ayrıca bildiğim kadarıyla onların da durumları çok iyi değil. Çok büyük acılar yaşamışlar ve kaderleri biraz bizimkine benziyor. Sürekli tehdit altındalar. Bir ara Ukraynalı misyonerlerimiz Kürdistan topraklarında dolaşırken Hristiyan Kürtlere de denk geldiklerini belirtmişlerdi. Ukrayna bütün Kürtleri yürekten kucaklıyor. Savaş olan her yer için çok üzgün olduğumu söylemek istiyorum; zira savaş acı ve gözyaşından başka bir şey getirmiyor. Kürdistan için barış diliyorum. Umarım bir an önce barış gerçekleşir ve acılar son bulur. İnsanlar korku altında değil, özgür yaşasın istiyorum.”
Lesia Gerasimenko, artık bir harabeye dönen şehirde hayatına nerden başlayacağını bilemediğini söylüyor ancak yine de geleceğe dair umutlarını ve hayallerini diri tuttuğunu belirtiyor. Savaşın başında diğer Avrupa ülkelerine gönderdiği çocuklarını ve torunlarını daha önce oynarken izlediği sokaklarda tekrar oynarken ve sokaklarda keyifle koştururken görmek istiyor.
