Rüzgâr dindiğinde, savrulan toz taneleri amaçsızca yere düşer ve hiçbir şey olmamış gibi baygın bir sessizliğe gömülür her yer.

Yaşadığımız kederli zamanları böyle anacak insanlar.

Böyle garip, böyle sessiz...

Diğer günlerden farksız bir gün değildi.

Aynı güneş, aynı hava, aynı dağlar, aynı güzergâh, aynı uğraş, uysal adımlarla geceye doğru akıyordu.

Her şey kusursuz bir sadelikte akıyordu. 34 insan geceye akmayacaktı o gün, yeni güne varmayacaktı. 34 insan bu olağan günde sonsuz bir karanlığa gömülecekti.

34 insan, onlarca aile, binlerce yürek gündüzü olmayan bir geceye hapsolacaktı.

Hayalleri, hüzünleri, feryatları, yardım çığlıkları o sonsuz gecenin içinde kaybolup gidecekti.

Eksik bir söz, dudaklarda donup kalan müstehzi bir tebessüm gibi...


***


Sefalet onları kendine kurban seçmişti. Yine de şikayet etmiyorlardı. Tevekkül ile hayata sarılıyorlardı.

Çetin kış koşullarında evlerinin çok uzağında, hayallerine doğru ağır ağır ilerliyorlardı.

Hava soğuk, yükleri çoktu. Güçleri tükeniyordu ama umutları diriydi.

Yüreklerinin sıcağında usulca çarpıyordu umut.

Küçükken el salladıkları uçakların bir gün gelip üzerlerine bomba yağdıracaklarını nerden bileceklerdi. Böyle bir vahşeti kim bilebilir!

Kimi evin tek çocuğu, kimi kardeşlerin büyüğü, kimi yetim büyümüş bir bahtsızdı.

Kimi annesinden habersiz "kaçağa" gitmişti. Kimi babasını yalnız göndermemek için...

O etsiz kemiksiz çocuklar, o gece "hangi yaraya elini koyacağını bilememenin hüznüyle" taş kesecekti.

Kimi anne diyerek feryat edecek, kimi anne diyemeden paramparça olacaktı.

Omuzlarında geçim sıkıntısı, önlerinde kar parıltısı ak bir bulut gibi uzayıp gidiyordu.

Gecenin kanatlarına sığınmışlardı, lakin hayatları bitimsiz bir karanlığa gömülecekti.


***


Biraz sonra ne olup bittiğini anlamadan korkunç bir gürültünün içinde kaybolacaklardı. Biraz sonra son kez nefes alıp verecekler, son kez yıldızlara bakacak, son kez sevdiklerini düşüneceklerdi.

Biraz sonra sorgusuz ve yargısız vurulacaklardı. Son günü geride bırakıp sonsuz karanlığa yürüyeceklerdi.

Biraz sonra kesif bir koku yayılacak, yanık et kokusu gecenin serinliğine karışacaktı. Bir kaç takatsiz çığlık kalacaktı geriye.

28'i aynı aileden, 19'u çocuk, toplam 34 kişi alev topunun içinde parçalanıp kül olacaktı.

Her gecenin bir sabahı vardır lakin o gece bitmek bilmedi. Bir kabus gibi üzerlerine çökmüş, kalkmak bilmiyordu gece.

Sağ kurtulanlar sabaha kadar binlerce kez ölmüştü. Gün aydınlanınca kiminin bedeni, çoğunun ruhu ölmüştü.

Ölüm buz kesmiş, dağ taş ölmüştü. Hava ölüm gibi ağırdı. Feryatlar arşı yırtıyordu.

Kiminin evladı, kiminin kardeşi, kiminin eşi battaniyelerin arasında yerde yatıyordu.

"El ayak buz kesmiş, yürek cehennem."

Bir metre seksen santim boyundaki adamdan geriye bir avuç kül kalmıştı!

Koca bir gövdenin bir avuç küle dönüştüğünü kendinize fısıldayabilir misiniz?

Bir baba çocuğunun ayakkabılarını öpüp okşuyordu, yüzü yoktu çünkü başı kopmuştu.

Bir anne evladının elbise parçalarını avucunda toplamış, külleriyle birlikte yüzüne sürüyordu.

Bir diğeri kardeşine ağıt yakıyordu. Tanınmaz haldeki parçalanmış vücuduna bakıp dizlerini dövüyor, saçlarını koparıyordu.


***

"Vurulmuşum, düşüm gecelerden kara.
Bir hayra yoranım çıkmaz.
Canım alırlar ecelsiz.
Sığdıramam kitaplara.
Şifre buyurmuş bir paşa, Vurulmuşum hiç sorgusuz, yargısız."

Ya Ahmed Arif'in bu dizeleri... Nedir bu benzerlik? Kürd'ün kaderi hep ölümlerle mi kendini tekrarlayacak?

Paşalar hep şifre buyuracak, Kürtler hep ölüme mi yatacak?

Kürtler ağıt yakarken, ülkenin batısı ölüme alkış tutarak havai fişeklerle kutlama yapmaktaydı.

Acı büyüktü ama vicdan yoktu!

Vicdan o gün bu gündür ortalıkta görünmüyor. Göçüp gitti bu topraklardan.