Artık uzun uzadıya Kürdistan’daki devlet terörizmini, öz yönetim mücadelesini ve hendekleri konuşmanın anlamı kalmadı. Ne yazık ki savunmasız biçare bir kısım Kürtler bu savaşın mağdurları olurken, diğer Kürdün yaşamı kendi seyrinde devam ediyorsa biz daha ulus olamamışız demektir. Eğer slogancılığı rehber edinip Kürdün yaşadığı dramın karşısında politik reflekslerimizi bile parçalamış isek oturup Kürt siyasetini, sosyolojik realitesini ve Kürtlük sevdamızı bir daha irdelememiz gerekmez miydi?

Bugün itibarıyla Kürt siyasetinin yaşadığı çelişkilere rağmen hiç tereddütsüz bütün Kürtlerin Türk devletinin yaptığı barbarlığa karşı durması gerekmez miydi?

Kürdistan\'ın bir bölgesinde savaş yaşamı felç ederken, Kürdistan\'ın diğer bölgelerinde ekonomik, eğitim ve sosyal hayatın durması gerekmez miydi?

Amalı cümlelerin arkasına sığınmadan Türk polisine askerine Kürdistan\'dan defolun dememiz gerekmez miydi?

Kürdistan\'ın diğer vilayetlerinde sivil itaatsizlik eylemlerinin yapılması gerekmez miydi?

Bu sivil itaatsizlik eylemlerinin başında Sayın Burkay, Ahmet Türk, Sırrı Sakık, Leyla Zana, Osman Baydemir, Sertaç Bucak, Mustafa Özçelik ve ismini sayamadığım onca ismin elele kolkola olmaları gerekmez miydi?

Bugüne kadar Güney Kürdistan \'da Türkiye Kürtleri ile dayanışmak için kitlesel boyuta hiç bir protesto eyleminin olmaması düşündürücü değil mi? Sayın Barzani’nin başta Kürtlere ve dünyaya çağrıda bulunması gerekmez miydi?

Ve yine başta Cemil Bayık Murat Karayılan\'ın Kürt ulusal cephesinin oluşumunu hızlandırmaları ve kitlesel itaatsizlik eylemlerine çağrıda bulunmaları gerekmez miydi?

HDP ve diğer legal Kürt hareketlerinin birlikte dünyayı ayağa kaldırmaları gerekmez miydi?

Kürdün olduğu her yerde ellerimizde sadece Kürdistan bayrağı ile meydanlarda olmamız gerekmez miydi?

Bütün bu nedenlerden dolayı ne yazık ki yüreklerimizi kanatan bu savaş rutin ve olağan bir hale gelmiş öyle görünüyor ki bu hamur daha çok su yoğuracak...